Rozdział XXI

- Musisz iść ze mną na policję- Elena spojrzała błagalnie na Damona.

- Nie ma mowy- zaprotestował szatyn. Założył ramię na ramię i wyglądał, jakby nie miał zamiaru ustąpić.

- Proszę. Nie chcę tam iść sama- dziewczyna po krótkiej chwili wahania złapała jego dłoń w swoje drobne ręce.

- Zadzwoń do Stefana- poradził jej. Jednak łatwo było dostrzec, że jego nastawienie powoli ulega zmianie. Już nie miał tak pewnej miny, jak jeszcze przed chwilą.

- Nie zostawiaj mnie z tym…- szepnęła.

- Dobra. Niech będzie- westchnął zrezygnowany. Wyrwał rękę, wziął kurtkę i ruszył do wyjścia- Idziesz, czy nie?- odwrócił się do szatynki, która była ciągle w szoku, że udało jej się go tak szybko przekonać.

- Tak- przytaknęła i podążyła za nim…

* * *

 Caroline wypuściła cicho powietrze. Udało jej się wejść po schodach z wielkim trudem. Otwarła drzwi. Na szczęście nie wydały z siebie żadnego dźwięku. Wyszła na zewnątrz i o mało, co nie zwymiotowała.

 W pomieszczeniu, w którym się znalazła okropnie śmierdziało. Dziewczyna zasłoniła nos, rękawem bluzki, którą miała na sobie. Było tu tak ciemno, że nie widziała, gdzie się kierować. Ruszyła, więc wzdłuż ściany. Liczyła, że w ten sposób znajdzie wyjście.

 W pewnym momencie się potknęła i wylądowała na podłodze.

- O fuu…- nie mogła się powstrzymać od komentarza. Chyba właśnie znalazła źródło smrodu. Próbowała się podnieść, ale jakoś jej się nie udało. W końcu jej wzrok trochę przyzwyczaił się do ciemności i z przerażeniem odkryła, na czym leżała.

 Było to ciało, ciało pana Tannera…

 Zasłoniła usta dłonią i szybko podniosła się z podłogi. Do oczu napłynęły jej łzy. Mężczyzna był bardzo pobity i zdecydowanie martwy…

 Caroline postanowiła iść dalej. Wreszcie natrafiła ręką na klamkę od drzwi. Nacisnęła ją i poczuła na swojej twarzy świeże powietrze. Ku swojej ogromnej uldze znalazła się na dworze…

* * *

 Richard Lockwood od kilku tygodni zastanawiał się, jak poinformować swojego syna o tak zwanej klątwie rodzinnej. Najpierw postanowił napisać to w liście, ale potem stwierdził, że musi powiedzieć mu to prosto w twarz.

- Tyler. Pogadajmy- kiedy zobaczył szatyna od razu go zatrzymał.

- Nie teraz. Caroline została porwana- chłopak zignorował ojca. Narzucił na siebie kurtkę i wyszedł z domu.

- Świetnie- syknął mężczyzna do siebie.

- Nie powiedziałeś mu?- Carol, matka Tylera niespodziewanie pojawiła się w salonie.

- Nie dał mi dojść do słowa- westchnął Richard.

- Masz jeszcze czas, przecież- uspokoiła go. Przytuliła się do niego.

- Tylko żeby nie było za późno- odparł burmistrz…

* * *

 Bonnie odebrała telefon od Eleny i natychmiast zgodziła się na spotkanie. Czekała już kilka minut i wreszcie dostrzegła przyjaciółkę. Nie była jednak sama. Szedł z nią jakiś przystojny szatyn, ubrany w skórzaną kurtkę. Nie miał zbyt szczęśliwej miny, za to Elena wyglądała na bardzo zdeterminowaną.

- Kto to jest?- Bonnie była zaciekawiona nieznajomym towarzyszem przyjaciółki.

- Damon, brat Stefana- wyjaśniła dziewczyna.

- Słucham?- brunetce szczęka opadła. Tego się kompletnie nie spodziewała.

- Miło poznać- wtrącił się chłopak do rozmowy.

- On wie, gdzie jest Caroline- przerwała roztrząsanie tematu Elena.

- W takim razie musimy iść prędko na posterunek- Bonnie ruszyła w kierunku komisariatu bez wahania.

 Po kilku minutach byli już na miejscu. Wpadli do środka. Niestety nikogo tam nie zastali.

- Gdzie są wszyscy?- Damon wyraził myśli całej trójki.

- Może w celach?- podsunęła Elena niepewnie. Ruszyła przodem i pierwsza znalazła się w pomieszczeniach, w których przetrzymywano więźniów.

- No nareszcie!- jakiś chłopak podszedł do krat i szarpnął nimi.

- Klaus?- zawołała Bonnie.

- Damon?- w oczach Elijah pojawiała się wściekłość.

- Witaj- Salvatore okropnie zbladł. Pomimo tego starał się zachować swoją zwykłą pewność siebie.

- Uwolnicie nas?- młodszy z Brytyjczyków spojrzał na nich błagalnie.

- Jasne. Jedziemy szukać Caroline. Wiemy, gdzie jest- Elena złapała pęk kluczy, który leżał na biurku i otwarła celę. Bracia wyszli natychmiast na zewnątrz.

- Daj spokój. Musimy jechać- Klaus złapał bruneta za ramię- Potem pomyślimy, co robić- obiecał mu. Damon wyglądał, jakby zamierzał się gdzieś ukryć. Stał w pewnym oddaleniu od reszty z bardzo niepewną miną.

- Masz rację. Caroline jest najważniejsza- zgodził się mężczyzna i pierwszy wspiął się po schodach…

* * *

 Katherine postanowiła po raz kolejny udawać Elenę. Wyprostowała włosy, zrobiła zdecydowanie delikatniejszy makijaż i ubrała się o wiele skromniej, niż zawsze.

 Zadowolona z efektu, który otrzymała ruszyła na poszukiwanie Stefana. Widziała go godzinę wcześniej w barze i miała nadzieję, że ciągle się tam znajduje, zapijając smutki w alkoholu.

 Jak pomyślała tak zrobiła. Zaledwie po kilku minutach była już na miejscu. Z zadowoleniem zauważyła, że chłopak siedzi przed barem. Poprawiła włosy i z uśmiechem na ustach weszła do środka.

- Elena…- Stefan był wyraźnie zaskoczony, że się tu pojawiła.

- Cześć- przywitała się z nim.

- Co tu robisz?- brunet spuścił głowę. Wziął do ręki szklankę i pociągnął z niej spory łyk.

- Przyszłam się z tobą zobaczyć- wyjaśniła.

- Czyli już się na mnie nie gniewasz?- spytał niepewnie.

- Eee…. Nie- przyznała Katherine. Nie wiedziała, o co złościł się jej sobowtór i liczyła, że Stefan nie będzie drążył tematu.

- Dlaczego nie odbierałaś telefonu?- ton chłopaka zmienił się. Teraz mówił z wyrzutem.

- No proszę cię… Dajmy temu spokój- szatynka machnęła ręką i nachyliła się w jego kierunku. Zamierzała go pocałować.

Byli już tylko kilka centymetrów od siebie, gdy Stefan roześmiał się nagle.

- Co się stało?- spytała niespokojnie dziewczyna.

- W co ty grasz, Katherine?- brunet złapał jej nadgarstek, kiedy ta podniosła się z krzesła i próbowała uciec.

- Jednak nie jesteś, aż taki głupi- uśmiechnęła się w charakterystyczny dla siebie sposób i wróciła z powrotem na swoje miejsce.

- Zaczniemy od początku- zaproponował- Jakim cudem przeżyłaś?- dziewczyna rozsiadła się wygodniej i spojrzała na niego z rozbawieniem.

„Teraz się zabawimy…”- pomyślała…

* * *

 Elena, Bonnie, Damon i bracia Mikaelson wsiedli do samochodu Elijah i ruszyli do miejsca, w którym przetrzymywano Caroline.

 Łatwo było dostrzec, że rodzina Salvatore nie za bardzo lubiła się z rodem Brytyjczyków. Damon milczał całą drogę i miał minę, jak zbity pies. Elijah natomiast aż kipiał ze wściekłości. Tylko Klaus wyglądał na bardziej strapionego, niż złego. Najwyraźniej naprawdę martwił się o Caroline.

 Po kilkunastu minutach wreszcie dotarli na miejsce. Na spotkanie im wyszła szeryf Forbes. Nie miała zbyt szczęśliwej miny.

- Gdzie Caroline?- spytała Bonnie.

- Nie ma jej tu, ale za to znaleźliśmy wszystkie zaginione osoby- odparła kobieta.

- To chyba dobrze, co nie?- ostrożnie zauważył Damon.

- Nie żyją a śladu po Caroline nie ma- szeryf przygryzła wargę i odeszła. Przez chwilę cała piątka patrzyła niepewnie na siebie. W końcu odezwał się Klaus.

- Ona na pewno tu była. Może udało jej się uciec. Przeszukajmy lasy- zaproponował podekscytowany.

- Dobry pomysł- zgodziła się Elena. Poczuła, że to naprawdę może się udać- Pójdziemy parami- dodała po krótkim namyśle.

- Jest nas pięciu- Elijah był sceptycznie nastawiony do tego pomysłu.

- Już sześciu- znikąd pojawił się Kol.

- Co ty tu robisz?- zdenerwował się najstarszy z braci.

-  Pojechaliście sami. Nikt mi nic nie wyjaśnił, więc postanowiłem sam się dowiedzieć. Śledziłem was- wzruszył ramionami.

- Dobrze. W takim razie, ja idę z Eleną- przerwał dyskusję Damon. Nie miał zamiaru wpaść, na któregoś z Mikaelsonów. Tym bardziej, że było ich obecnie trzech a on pozostał sam.

- Kol i Bonnie, oraz ja i Klaus- Elijah skinął głową.

Podzielili jeszcze, gdzie kto ma iść i ruszyli na poszukiwanie. Mieli nadzieję, że szybko uda im się znaleźć przyjaciółkę…

***

Rozdział XXI !!! Teraz został już tylko wielki finał ;) Obiecuję, że wiele spraw się wyjaśni, chociaż zostanie kilka tajemnic do odkrycia na drugi sezon :) Zapraszam do śledzenia bloga, już wkrótce XXII część :)

Pamiętniki Wampirów Always and forever <3