Rozdział VI - SEZON 2

 Rebekah i Kol stali zaledwie kilka metrów od Hayley i Klausa. Usłyszeli wszystko i teraz byli w równie wielkim szoku, co ich brat.

- Ale, jak to w ciąży?- Brytyjka pierwsza się opamiętała.

- Normalnie- panna Marshall odetchnęła lżej. Wreszcie jej ulżyło, że mogła wyznać prawdę.

- Ale po co mi to mówisz? - zaczął się jąkać Klaus.

- A komu miałam powiedzieć?- prychnęła pogardliwie.

- No, ale przecież…- blondyn przeczesał ręką włosy.

- Spałeś z nią?- Rebekah zmierzyła Hayley od góry do dołu.

- Zwariowałaś? Nigdy w życiu- Klaus zarumienił się, a szatynka wydęła usta ze złością.

- To kto jest ojcem tego dziecka?- Brytyjka była zdezorientowana.

- Elijah. Spotykaliśmy się- wyjaśniła panna Marshall.

- A to dobre- Kol nie mógł się powstrzymać i aż cały się trząsł ze śmiechu- Elijah zaliczył taką wpadkę?

- To nie jest zabawne- zwróciła mu uwagę Rebekah.

- Właśnie, że jest- brunet miał z tego niezły ubaw.

- Co my teraz zrobimy?- Klaus przewrócił oczami i spojrzał na Hayley. Miał nadzieję, że dziewczyna ma jakiś pomysł.

- Możesz mi zaproponować nocleg, bo nie mam już kasy na hotel- odparła.

- Niech będzie. Elijah jutro wraca. Wtedy sama mu powiesz- blondyn ruszył przodem w kierunku domu. Reszta podążyła za nim…

* * *

 Caroline przygryzła wargę. Zgodziła się na spotkanie z Tyerem, ale nie wiedziała, czy to była dobra decyzja. Wyjęła telefon i zamierzała odwołać „randkę”, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Poszła otworzyć. W progu stał młody Lockwood.

 W ręce trzymał czerwoną róże. Miał minę, jakby sam nie do końca wiedział, czy dobrze robi.

- Cześć- przywitał się.

- Hej- głos blondynce lekko się załamał. On na pewno liczył na coś więcej, na coś czego ona nie mogła mu dać.

- Przyniosłem kwiatka. Pomyślałem, że będzie ci miło- szepnął. Podrapał się ręką po karku.

- Dziękuję- dziewczyna wzięła róże od niego i włożyła ją do wazonu, który stał na szafce. Postanowiła z nim pójść i po drodze mu wszystko wyjaśnić.

- Idziemy?- spytała niepewnie.

- Tak- zgodził się.

 Przez cały czas zastanawiała się, jak zagaić rozmowę, ale nie miała odwagi. Nie chciała zranić Tylera, którego znała od dziecka. Wreszcie dotarli do kina.

- Horror, czy komedia romantyczna?- Lockwood zerknął na spis filmów i wybrał dwa, które zaraz się zaczynały.

- Horror!- natychmiast krzyknęła Caroline. Parę osób zerknęło na nią z ciekawością- Po prostu nie lubię romansideł- usprawiedliwiła się szybko.

- Aha. Spoko- brunet uśmiechnął się lekko i poszedł kupić dwa bilety…

Po seansie…

 Caroline już bardzo żałowała, że poszła na ten film. Nie znosiła horrorów. Nigdy nie mogła po nich zasnąć. Prychnęła w duszy, jakby mogła w ogóle ostatnio spać.

- I jak ci się podobało? Może pójdziemy jeszcze na jedzenie?- Tyler był w doskonałym humorze. Chyba się świetnie bawił.

- Nie!- dziewczyna podjęła decyzję. Musi mu wszystko wyjaśnić i postawić sprawę jasno.

- Co się dzieje? Zrobiłem coś nie tak?- zaniepokoił się młody Lockwood.

- To ja. To przeze mnie. Nie chcę się teraz z nikim umawiać- powiedziała. Spuściła głowę, nie była pewna, jak zareaguje.

- Ja też nie- zaśmiał się.

- Co? Ale jak to?- blondynka podniosła oczy na jego twarz. Miał z niej chyba niezły ubaw.

- Znam cię od dziecka. Potrzebowałem, kogoś kto nie będzie mnie osądzał i spędzi ze mną miło czas, jak przyjaciel- wyjaśnił.

- Chcesz być tylko moim przyjacielem?- upewniła się. Od razu poczuła się lepiej.

- Owszem- przytaknął.

 Caroline odetchnęła. Teraz już przynajmniej nie musiała tym się martwić. W domu znalazła się późno. Tyler odprowadził ją i wrócił do siebie. Musiała przyznać, że spędzili całkiem miły wieczór. 

 Kiedy weszła do swojego pokoju o mały włos nie dostała zawału. Dostrzegła jakąś postać, która siedziała na łóżku. Po blond czuprynie poznała znajomego Brytyjczyka.

- Klaus?- spytała zaskoczona.

 Chłopak spojrzał na nią. Wyglądał na bardzo zmęczonego i załamanego.

- Przepraszam, ale nie miałem dokąd pójść- powiedział. Podniósł się i podszedł do niej. Wydawał się być zmęczony.

- Co się stało? Coś z Elijah?- przestraszyła się dziewczyna.

- Nie. W sumie trochę, ale nie chodzi o wypadek- pokręcił głową.

- Chcesz mi o tym opowiedzieć?- Caroline nie miała zamiaru na niego naciskać.

- Nie jestem teraz w stanie- zaprzeczył.

- Może zostaniesz na noc?- blondynka przechyliła głowę i uśmiechnęła się lekko.

- A mógłbym?- Klaus podniósł oczy, w których zapłonęły iskierki nadziei.

- Jasne- zgodziła się.

 Caroline wykąpała się i przebrała w piżamę, po czym położyła w łóżku. Skinęła głową Brytyjczykowi, który po chwili do niej dołączył.

- Wszystko będzie dobrze, jasne?- szepnęła i przytuliła się do niego. Chłopak odwzajemnił uścisk. Dopiero teraz po tym pełnym emocji dniu uspokoił się i pozwolił sobie na odpoczynek…

* * *

 Elena była zawiedziona. Niczego się nie dowiedziała. Sprawiła tylko ból Stefanowi i sobie. Jej myśli były okropnie poplątane. Wracali już do domu. Po telefonie młodszego Salvatore nie zapytała Damona o nic więcej. Teraz siedzieli w samochodzie i pędzili w kierunku Mystic Falls.

- Przepraszam, że cię w to wciągnęłam- szepnęła szatynka. Nie patrzyła na chłopaka, wzrok utkwiła w swoich dłoniach.

- Spoko, Mała. Załatwiłem wszystkie sprawy. Przynajmniej nie jechałem sam- wzruszył ramionami.

- Czyli, że nie chciałeś mi opowiedzieć o waszej przeszłości, tylko miałeś coś do załatwienia?- zezłościła się.

- Przecież ci opowiedziałem. O sobie, Katherine i Stefie- przypomniał jej.

- Ale niczego więcej nie powiedziałeś- zauważyła. Założyła ramię na ramię i spojrzała na niego wyczekująco.

- Nie powinnaś oczekiwać zbyt wiele. Ciesz się, że chociaż tyle się dowiedziałaś- powiedział bez jakiekolwiek zmieszania.

- Oszukałeś mnie! Myślałam, że chcesz mi pomóc- zawołała. Czuła, jak złość ją wypełnia.

- Eleno, ja cały czas kłamię. Nie jestem dobry, jak Stefan. Zrozum to- wypalił. Dziewczyna poczuła się, jakby dostała w twarz. Zaufała mu, a on ją tak potraktował.

- A ja myślałam, że to co o tobie mówią, to kłamstwa… Myślałam, że…- mówiła, ale on jej przerwał.

- Że jestem łagodny, jak owieczka? Że można mną manipulować?- dokończył za nią- Wybrałaś nie tego Salvatore- dodał.

 Szatynka nie odpowiedziała. Odwróciła głowę, aby nie mógł dostrzec łez, które spływały po jej policzkach. Jak ona mogła w ogóle sądzić, że coś do niego czuje? Przecież to był największy egoista, jaki chodził po tej planecie… Egoista i gbur. Miała nadzieję, że nie jest za późno, aby przeprosić Stefana i mu wszystko wyjaśnić. Liczyła, że jej wybaczy…

* * *

 Jeremy po wyznaniu Bonnie zaprowadził najpierw Matta do domu Donovanów. Otwarła im Vicky, która zawsze podobała się młodemu Gilbertowi. Kiedy tylko ją zobaczył spłonął rumieńcem.

- Co się stało?- dziewczyna złapała brata i pomogła wnieść go do środka. Położyli go na kanapie.

- Opijali z Bonnie śmierć jej babci- wyjaśnił. Szatynka spojrzała na niego zaskoczona- Nie pytaj- poradził.

- Dziękuję, że mu pomogłeś. Nigdy nie był jeszcze, aż w tak kiepskim stanie- mruknęła zaniepokojona.

- Wyjdzie z tego. To tylko alkohol- pocieszył ją Jeremy.

- W takim razie do zobaczenia- Vicky obdarzyła go promiennym uśmiechem i odprowadziła go do drzwi.

- Cześć- Gibert pomachał jej na pożegnanie i odwrócił się do Bonnie. Brunetka czekała na niego. Siedziała na krawężniku.

- Idziemy już?- spytała, kiedy tylko Jeremy do niej podszedł.

- Jasne. Zaprowadzę cię do domu- zgodził się. Pomógł jej wstać.

 Po kilku minutach bez większych problemów znaleźli się pod budynkiem należącym do Bennettów. Bonnie odwróciła się do niego.

- Dziękuję- szepnęła i pocałowała go w policzek. Wtedy się zachwiała i Jeremy musiał ją objąć, aby nie upadła. Ich twarze znalazły się bardzo blisko siebie i wtedy stało się. Pocałowali się prosto w usta…