Rozdział IV - SEZON 2

 Rebekah siedziała przy Elijah już kolejny dzień. Trzymała jego dłoń. Dziewczyna nie przypominała już dawnej siebie. Makijaż z jej twarzy całkowicie znikł, oczy były podkrążone a włosy związane w kitkę. Kol i Klaus poszli do domu się przespać i dlatego została sama.

- Błagam, nie zostawiaj nas- szeptała co jakiś czas do bruneta. Ten jednak nie reagował.

- Brakuje nam ciebie. Jesteśmy tacy zagubieni. Pamiętasz obietnicę? Zawsze i na zawsze- mówiła. Chciała po prostu mu to powiedzieć. Nie oczekiwała odpowiedzi.

- Nigdy wcześniej tego nie powiedziałam i już na pewno więcej nie powtórzę- uśmiechnęła się lekko- Ale wiedz, że jesteś dla nas bardzo ważny, szczególnie dla mnie. Zastąpiłeś mi rodziców tak dobrze… Jak nikt inny. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie- po jej policzkach zaczęły cieknąć pojedyncze łzy.

- Nigdzie się nie wybieram, siostro…- słaby głos sprawił, że Rebekah podniosła oczy na twarz brata. Kąciki jego ust uniosły się do góry.

- Elijah?- blondynka nie mogła w to uwierzyć.

- Tak. Tylko błagam nie płacz już. Zawsze i na zawsze- szepnął. Dziewczyna zaczęła się śmiać i po chwili mocno go do siebie przytuliła. Chociaż ciągle był osłabiony to odwzajemnił uścisk…

* * *

 Elena ziewnęła potężnie. Spędziła w pokoju hotelowym już dwa dni. Damon wyszedł i do tej pory się nie zjawił. Napisał jej tylko kilka SMS-ów w stylu, że ma się nie martwić, albo że wróci wkrótce.

 Dziewczyna przewróciła oczami. Już bardzo żałowała, że wplątała się w tę historię. W końcu z braku jakiekolwiek innego zajęcia przebrała się w piżamę i położyła spać. Była późna godzina, więc zasnęła bez problemu…

 Ocknęła się nad ranem. Leżała na czymś wygodnym. Przesunęła głowę w górę. Myślała, że poduszka jej się osunęła, ale kiedy poczuła bicie serca, otwarła oczy.

- Hej- Damon już nie spał. Okazało się, że to on był jej „poduszką”.

- Zwariowałeś?- krzyknęła oburzona. Poderwała się na nogi. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że ma na sobie krótką piżamę. Obciągnęła spodenki niżej, aby zakryć, jak najwięcej.

- Z tego, co mi wiadomo to nie- odpowiedział. Położył ręce pod głową i najwyraźniej nie miał zamiaru wstawać z łóżka.

- Dlaczego mnie nie obudziłeś? W ogóle, jak śmiałeś położyć się w moim łóżku? Masz, przecież swoje- sama już nie wiedziała, za co na niego nawrzeszczeć.

- Po pierwsze spałaś tak słodko, że nie miałem serca cię budzić a po drugie, owszem mam swoje łóżko. Tylko, że to nie ja się pomyliłem- wyjaśnił. Podniósł się z pościeli i ruszył w kierunku kuchni.

- Nie rozumiem- przyznała Elena.

- Ty położyłaś się u mnie, nie ja u ciebie- odparł. Dziewczyna najpierw chciała go wyśmiać, ale potem zdała sobie sprawę, że on ma rację. Odchrząknęła nerwowo.

- Niech ci będzie- mruknęła. Zgarnęła jakieś ciuchy z torby i szybko weszła do łazienki. Za wszelką cenę chciała ukryć zmieszanie.

 Kiedy wróciła po mieszkaniu rozchodziły się przyjemne zapachy śniadania.

- Ktoś tu umie gotować- zauważyła szatynka. Damon właśnie wyciągał boczek z lodówki.

- Mam wiele zalet- wyszczerzył się do niej. Dziewczyna wyjęła nóż i chciała pokroić mięso.

- Jeszcze zrobisz sobie krzywdę- Salvatore wyjął nóż z jej ręki i sam zabrał się za przygotowywanie.

- Ej!- krzyknęła ze śmiechem Elena. Popchnęła lekko chłopaka, który mrugnął do niej okiem.

- Usiądź sobie, a ja się wszystkim zajmę- powiedział. Kiedy chciała zaprotestować spojrzał na nią surowo.

- Dobra, dobra- zgodziła się.

 Usiadła w fotelu i go obserwowała. Czuła się naprawdę dziwnie. Kilka dni temu go nie znosiła, ale ostatnio coś się zmieniło. Na jego widok jej serce przyspieszało, ten chłopak sprawiał, że czuła się bezpiecznie, że nie pamiętała nawet o Stefanie.

 „ Co się ze mną dzieje?” potrząsnęła głową. Chyba nie spodobał jej się brat chłopaka, z którym chodziła? To niemożliwe…

* * *

 Caroline naciągnęła kołdrę na głowę. Wypuścili ją już do domu, ale dziewczyna nie czuła się dobrze. Jej ojciec przyszedł na rano i próbował z nią rozmawiać. Odprawiła go z kwitkiem, to samo zrobiła z mamą. Byle hałas sprawiał, że podskakiwała z przerażenia.

- Caroline, masz gościa!- Liz otwarła drzwi od pokoju córki. Jej głos był przepełniony żalem, że okłamała blondynkę na temat Billa, ale było już za późno. Czasu nie da się cofnąć.

- Nie chcę nikogo widzieć- odezwała się dziewczyna spod kołdry.

Liz wyszła, aby z kimś porozmawiać. Caroline nie rozpoznała przyciszonych głosów. Po chwili drzwi zaskrzypiały i ktoś wsunął się do środka.

 Gość bez słowa przysunął sobie krzesło pod jej łóżko i usiadł na nim. Najwyraźniej czekał, aż blondynka wysunie głowę. Tylko, że chyba nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo uparta potrafi być Caroline.

- Kimkolwiek jesteś wyjdź stąd!- zażądała w końcu dziewczyna. Zero odpowiedzi.

 Zdenerwowana Forbesówna szybko odsunęła kołdrę. Zamierzała nawrzeszczeć na gościa, ale kiedy ujrzała kto przyszedł zmieniła zdanie.

- Klaus?- spytała. Brytyjczyk uśmiechnął się do niej delikatnie.

- Witaj, Caroline…

- Co tu robisz?- spuściła wzrok.

- Mogę wyjść, jeśli chcesz- odpowiedział. Podniósł się, ale ona wtedy złapała go za rękę.

- Czy możesz ze mną chwilę posiedzieć?- spojrzała na niego błagalnie.

- Oczywiście- zgodził się i wrócił na swoje miejsce…

* * *

 Stefan coraz bardziej niepokoił się o Elenę. Jej ciotka powiedziała mu, że wyjechała na kilka dni do Denver, ale on jakoś w to nie wierzył.

 Wysłał jej już chyba z milion SMS-ów. Brak jakiejkolwiek odpowiedzi. Damon również nie odbierał. To nie mógł być przypadek. Coś w tym wszystkim mu nie pasowało. Niestety nie wiedział, co.

 Połączył się z bratem jeszcze raz.

- Halo?- starszy Salvatore wreszcie raczył odebrać. Słychać było, że coś je.

- Gdzie ty jesteś?- zdenerwowany Stefan bardzo starał się zachować spokój. Jednak słabo mu to wychodziło.

- Spoko, Młody. Za kilka dni wracamy- odpowiedział zapytany.

- Wracamy? Z kim tam jesteś?- brunet już wiedział, jaką odpowiedź otrzyma.

- Z Eleną, oczywiście. Poprosiła mnie, żebym jej nie okłamywał. Postanowiłem jej trochę o nas opowiedzieć- w głosie Damona można było dosłyszeć wyraźną satysfakcję.

- Jeśli chociażby ją tkniesz…- zagroził mu młodszy brat.

- To co? Dostanę lanie?- zaśmiał się szatyn.

- To ja tknę twoją Katherine- Stefan trafił w sedno. Damon nie miał pojęcia, co odpowiedzieć…

* * *

 Katherine przesunęła palcami po swoich wargach. Tego jej brakowało najbardziej. Stefan doskonale całował i w dodatku był taki gorący. Ten wybuch emocji upewnił ją tylko w tym, że chłopak ciągle coś do niej czuje.

 „Jak mogłam w to w ogóle wątpić?”- spytała samą siebie w myślach. Swojego pomocnika, który miał uzyskać informacje dla niej wysłała już na południe.

 Nigdy nie pochwalała jego metod przesłuchania, ani tym bardziej tego, że zabijał wszystkich porwanych, ale nie miała wyboru. Tylko to utrzymywało go w ryzach.

 Teraz miała już spokój i mogła zacząć pracować nad resztą planu…

* * *

Rozdział IV :) Macie Klaroline ;) Czekam na opinię :D