Rozdział I - SEZON 2

- Długo jeszcze pojedziemy?- Elena po długim milczeniu wreszcie odezwała się do Damona.

- Kochanie, nie gorączkuj się tak- uśmiechnął się do niej w typowy dla niego sposób.

- To znaczy, że długo?- dziewczyna przewróciła oczami.

- Może opowiesz mi coś o sobie- zaproponował. Szatynka zbladła. Nie miała ochoty z nim gadać o swoich problemach. To on miał jej wyjaśnić wiele spraw, a nie na odwrót.

- Nie ma mowy- w końcu przypomniała sobie, że powinna zaprotestować.

- Czy będziemy przerabiasz to samo po raz kolejny? Wiem, że i tak mi powiesz prędzej, czy później- wzruszył ramionami. Jego przeszywający wzrok sprawił, że dziewczyna zadrżała.

 Odwróciła szybko głowę od niego i przygryzła wargę. Nie mogła zrozumieć, dlaczego ma ochotę mu się wyżalić. Czuła, że powinna mu powiedzieć.

- Moi rodzice nie żyją- westchnęła w poczuciu całkowitej klęski. Stwierdziła, że Damon naprawdę źle na nią działa.

- Rodzeństwo?- chłopak pociągnął temat dalej.

- Moment!- Elena uśmiechnęła się triumfalnie. Wpadła na plan, dzięki któremu to ona będzie rozdawać karty. Szatyn spojrzał na nią wyczekująco- Ty zadajesz pytanie, a potem ja- założyła ramię na ramię i wpiła w niego swój wzrok…

* * *

- Elijah!- ryknął Klaus i rzucił się w kierunku brata. Ten leżał nieprzytomny na ziemi. Z jego brzucha wylewała się krew.

- Nie! Zostaw mnie!- Caroline patrzyła na tajemniczego strzelca. Od razu poznała swojego dręczyciela.

- Zabiję cię!- młody Brytyjczyk nie potrafił pohamować złości.

 Zamaskowany mężczyzna jeszcze chwilę się im przypatrywał, po czym po prostu odszedł, zanim którekolwiek z nich zdołało zareagować.

 Caroline schowała głowę między nogi i płakała. Czuła się okropnie. Była przerażona i chciała się schować w domu pod kołdrą.

 Klaus w końcu otrząsnął się z początkowego szoku i wyjął komórkę. On również był przestraszony. Jego starszy, mądrzejszy i o wiele bardziej odpowiedzialny, brat umierał na jego oczach. Natomiast on nic nie mógł poradzić.

- Halo! Pogotowie?- blondyn ze łzami w oczach opisał wszystko ekspedientce. Podał jej nawet dokładne miejsce, gdzie się znajdowali. Udało mu się je sprawdzić na GPS.

- Już wysyłamy helikopter. Proszę zatamować krwotok- poradziła mu kobieta i rozłączyła się.

 Klaus rzucił telefon na ziemię. Położył dłonie na ranie brata i przycisnął oplamioną krwią koszulkę, do brzucha Elijah.

- Błagam nie zostawiaj nas- szepnął przez łzy młody Brytyjczyk.

 Do jego uszu nic nie docierało, nawet łkanie Caroline. Dziewczyna cała się trzęsła, a po chwili padła nieprzytomna na ziemię…

* * *

 Katherine wzięła do ręki szczotkę do włosów i rozczesała nią swoje długie włosy. W lustrze widziała Stefana. Nie miał zbyt szczęśliwej miny, że musi z nią tutaj siedzieć.

- Nie miej nosa spuszczonego na kwintę. Pobawimy się, jak za dawnych czasów- dziewczyna uśmiechnęła się do niego. Chłopak spojrzał na wyświetlacz swojego telefonu. Wysłał do Damona chyba z milion SMS-ów, ale on na żadnego nie raczył odpisać.

- Nigdy więcej- warknął i przewrócił oczami.

- Skoro i tak nie masz zamiaru mnie opuszczać, to może…- odwróciła się do niego i zaczęła powoli rozpinać koszulę, którą miała na sobie. Stefan wyprostował się natychmiast.

- Weź przestań, Katherine- powiedział.

- No, proszę… Przecież wiem, że tego chcesz- dziewczyna nic nie robiła sobie z jego protestów. Podeszła bliżej do niego i usiadła na jego kolanach. Szatyn spiął się jeszcze bardziej.

- Zawsze będziesz mnie kochał, co nie?- spytała i pocałowała go namiętnie.

 Chłopak odepchnął ją a ona upadła na podłogę. Jednak nie była specjalnie wściekła oto, co zrobił. Uśmiechnęła się szyderczo i wróciła do poprawiania wyglądu w lustrze…

* * *

 Kol siedział z Klausem na poczekalni w szpitalu. Ich starszy brat umierał a oni nic nie mogli poradzić. Brunet napisał już do Rebekah, ale ta jeszcze się nie pojawiła.

- Weź się w garść- młodszy Brytyjczyk potrząsnął ramionami blondyna. Nie mógł znieść tego, że Klaus jest w takim stanie. W końcu to on był drugi w kolejności i powinien ich podtrzymywać na duchu.

- Mogłem coś zrobić… Pobiec za nim- mruknął. Schował twarz w dłoniach i zaczął kręcić głową.

- Oszalałeś? To jest zadanie policji, nie twoje!- zaprotestował Kol. Klaus nie zdążył odpowiedzieć. W tym momencie do szpitala wpadła zdyszana Rebekah.

- Co się stało?- dziewczyna spojrzała pytająco na brata bliźniaka.

- Elijah został postrzelony- wyjaśnił zapytany.

- Że co?- przeraziła się blondynka- Co z nim? Jak się czuje?

- On umiera!- krzyknął Klaus ze złością. Podniósł się z krzesła, na którym siedział i wyszedł ze szpitala.

 Rebekah zaczęła płakać. To było ponad jej siły, nie mogła znieść tego, że jej brat nie będzie żył.

Kol podszedł do niej i przytulił ją do siebie.

- Wszystko będzie dobrze. Obiecuję- powiedział- Zawsze i na zawsze, pamiętasz?- spytał, ale nic to nie pomogło. Rebekah dalej płakała…

* * *

Młoda szesnastoletnia dziewczyna oparła się o samochód. Była bardzo urodziwa. Miała duże brązowe oczy i kształtne ciało. Wyglądała na raczej znudzoną.

- Długo jeszcze, Marcel?- spytała i przewróciła oczami.

- Mogłabyś pomóc to poszłoby dwa razy szybciej- odpowiedział ktoś z wnętrza samochodu.

- Większość rzeczy już wniesiona. Te są twoje- odparła. Przeczesała palcami włosy.

- Wiesz, co Davina czasami brak mi na ciebie siły- ciemnoskóry mężczyzna z doskonale przystrzyżonym wąsikiem i modnym ubraniem, wyłonił się z auta.

- Bez przesady. To był twój pomysł, żeby wynieść się z Nowego Orleanu na to zadupie. Teraz cierp- dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, ukazując swoje równe, białe ząbki.

- Ty zawsze wiesz, jak zmiękczyć serce staruszka- zaśmiał się Marcel i rozczochrał jej włosy.

- Oj bez przesady masz dwadzieścia dwa lata- szatynka szturchnęła go w ramię i odepchnęła lekko od siebie.

- Gotowa na nowe życie?- spytał z troską w głosie.

- Jak cholera- przytaknęła i rozejrzała się dookoła radośnie…

* * *

 Bonnie wbiegła do domu. Wiedziała już, że Caroline się znalazła, dlatego też postanowiła, jak najszybciej wyjechać na poszukiwania matki.

- Babciu!- zawołała.

 Zero odpowiedzi. Brunetkę lekko to zaskoczyło, przecież Sheila zawsze była w domu.

 Postanowiła na nią poczekać w salonie, ale kiedy do niego weszła, dostrzegła kobietę. Siedziała w fotelu, z książką na kolanach. Głowę miała odchyloną do tyłu i wydawało się, że śpi.

 Bonnie podeszła do niej z ciepłym uśmiechem. Chciała nakryć ją kocem, ale wtedy zdębiała.

- Babciu?- szarpnęła ramieniem staruszki. Bezskutecznie. Zbadała jej oddech i z przerażeniem stwierdziła, że go nie ma.

Brunetka natychmiast złapała za telefon i zadzwoniła po pogotowie…

* * *

 Dziewczyna wyprostowała swoje długie nogi i rozejrzała się dookoła. Była nowa w mieście, przybyła tu na poszukiwania znajomego, który dwa miesiące temu przeprowadził się tutaj.

 Szatynka poderwała się na  równe nogi. Ku swojemu zaskoczeniu, ujrzała tego, kogo szukała. Natychmiast pobiegła w jego kierunku.

- Klaus…- dziewczyna złapała chłopaka za rękę. Od razu zwróciła uwagę, na to w jakim jest szoku.

- Hayley?- Brytyjczyk zamrugał kilka razy powiekami, aby się upewnić, że wzrok go nie myli.

- Zgadza się- uśmiechnęła się do niego i po prostu przytuliła go. Blondyn ciągle zaskoczony odwzajemnił uścisk…

* * *
Łapcie rozdział I :) Mam nadzieję, że Was nie zawiodłam ;)

Pamiętniki Wampirów i The Originals <3