Rozdział II - SEZON 2

 Liz siedziała w sali szpitalnej i ze smutkiem przyglądała się swojej córce. Nie była w stanie pogodzić się z tym, że jej nie uchroniła przed cierpieniami. To ona była za nią odpowiedzialna i to ona miała jej pomagać i wspierać ją.

 Caroline była pogrążona w niespokojnym śnie. Lekarze dali jej leki przeciwbólowe, wcześniej ją opatrzyli. Obrażenia blondynki, na szczęście nie okazały się być zbyt poważne. W ciągu kilku dni, wszystko powinno wrócić do normy.

 Drzwi od pokoju zaskrzypiały. Liz w pierwszej chwili zignorowała gościa, myśląc, że to lekarz, albo pielęgniarka. Kiedy ten jednak nie odezwał się, ani nic nie zrobił, to zareagowała. Odwróciła się.

 Tego, kogo spostrzegła, nie spodziewała się ujrzeć. Był to mężczyzna, który zostawił ją i jej córkę, dawno temu. Mężczyzna, którego nigdy więcej nie miała widzieć.

- Bill?- spytała. Ojciec Caroline przechylił głowę i uśmiechnął się lekko.

- Witaj, Elizabeth- powiedział…

* * *

- Co chcesz wiedzieć?- Damon wcale nie wydawał się być zły lub rozdrażniony jej zmianą strategii. Wręcz przeciwnie, chyba bardzo mu to odpowiadało.

- Eee… Dlaczego jesteś prawnym opiekunem Stefana?- spytała Elena. Czuła, że znowu zaczyna tracić przewagę. Ten chłopak ją naprawdę denerwował.

- Nie miał kto go przygarnąć, więc się zgodziłem- wzruszył ramionami. Nie patrzył na nią. Przygryzł wargę i wpatrywał się w drogę. Wydawał się być mocno zamyślony.

- Ale, dlaczego…- dziewczyna próbowała zadać kolejne pytanie, ale Damon jej przerwał.

- Nie ma tak dobrze, Kochanie. Teraz moja kolej- uśmiechnął się szeroko- Czy masz rodzeństwo?- jego głos zadrżał lekko, kiedy oto spytał.

- Po pierwsze nie mów do mnie Kochanie, a po drugie mam brata, Jeremy’ego- szatynka przewróciła oczami.

- A Katherine?- chłopak nie odpuszczał.

- No właśnie, kim jest ta sławna Katherine?- Elena postanowiła dowiedzieć się czegoś o swojej domniemanej bliźniaczce.

- Niech ci będzie. Opowiem naszą historię- Damon westchnął. Po chwili milczenia zaczął mówić- Poznaliśmy Katherine, a właściwie usłyszeliśmy o niej, w naszym domu. Ojciec powiedział, że musimy ją przygarnąć, gdyż jej rodzice niedawno zginęli w pożarze i została sierotą. Początkowo, ani ja ani Stef, nie zainteresowaliśmy się gościem. Wszystko uległo zmianie na balu tematycznym, to jest kostiumowym. Chodziło o ubrania z XX wieku, z czasów wojny secesyjnej…- zamilkł na chwilę. Najwidoczniej pogrążony we wspomnieniach.

- Ona też tam była? Tam się w niej zakochałeś?- Elena postanowiła delikatnie zmusić go do opowiedzenia dalszego ciągu historii.

- Ty tego nie rozumiesz- potrząsnął głową- To nie było jakieś tam zauroczenie. Ona rzuciła urok na mnie i na Stefa. Wyglądała olśniewająco. Jej lokowane włosy, porcelanowa skóra, minimalny makijaż to wszystko doskonale pasowało do białej sukienki. Do dzisiaj mam ją taką cudowną przed oczami- uśmiechnął się do siebie.

- Co było potem?- szatynka spuściła głowę. Dziwnie się czuła słuchając opowieści Damona. W sumie sama nie wiedziała, dlaczego.

- Potem? Tylko gorzej. Ona zwodziła nas obu. Mnie mówiła, że zależy jej tylko na mnie, ale nie chce ranić Stefana a jemu na odwrót. Żyliśmy w niewiedzy przez kilka tygodni. Potem wszystko runęło. Dowiedzieliśmy się prawdy, ludzie zaczęli gadać o naszym trójkącie miłosnym. Dla Katherine byłem w stanie się godzić na to, ale mój braciszek nie umiał sobie z tym poradzić. Chciał się wyprowadzić. Nie powiem, było mi to na rękę. Jednakże, nasza kochana panna Pierce, nie miała zamiaru odpuszczać. Nalegała, mąciła Stefanowi w głowie. Była o krok od zatrzymania go. A wtedy… BAM!- zakończył opowieść okrzykiem. Elena aż  podskoczyła na siedzeniu.

- Co się stało?- spytała, chociaż spodziewała się odpowiedzi.

- Wybuchł w naszym domu pożar. Zginęli moi rodzice i Katherine- wyjaśnił ze smutkiem.

- Przykro mi- szatynka była pod niezłym wrażeniem opowieści. Musiała sobie to wszystko na spokojnie przemyśleć. Dlatego też zamilkła. Damon pogrążył się chyba we wspomnieniach, a może w marzeniach, bo również postanowił się nie odzywać…

* * *

 Bonnie płakała. Lekarze oznajmili jej prawdę. Babcia, którą kochała nad życie zmarła. Dziewczyna nie mogła pogodzić się z tym, że już nigdy nie zobaczy jej uśmiechu, nie usłyszy jej głosu…

- Bonnie, co się dzieje?- brunetka podniosła głowę i dostrzegła Jeremy’ego, brata Eleny.

- Ja…- szepnęła przez łzy. Była zbyt przybita, aby tłumaczyć mu, o co chodzi. Chłopak usiadł od razu obok niej w szpitalnej poczekalni i po prostu ją przytulił.

- Ciii… Będzie dobrze- szepnął jej do ucha, gładząc ją po włosach.

- Nie będzie. Moja babcia… Ona…- Bonnie rozpłakała się jeszcze bardziej.

- To nie koniec świata. Jesteś silna, poradzisz sobie- szatyn już zrozumiał. Wiedział, że Sheila była dla przyjaciółki siostry bardzo ważna.

- Nic nie będzie. Nie dam bez niej rady- chlipała dziewczyna.

- Pomogę ci. Wszyscy ci pomożemy- obiecał.

 Brunetka spojrzała na niego. Miał rację, nie mogła być wiecznie załamana. Musiała coś zrobić, musiała się podnieść dla babci. Ona na pewno tego oczekiwała. Nie chciała w końcu dla wnuczki źle.

- Dziękuję- szepnęła i otarła łzy. Lekko uśmiechnęła się do brata Eleny, po czym przytuliła się do niego.

 Teraz zaczęła zastanawiać się, kiedy z dziecka, którym był zmienił się w dorosłego mężczyznę. Mężczyznę, któremu można zaufać i zawierzyć tajemnice…

* * *

 Katherine ziewnęła. Powoli zaczynała ją nudzić ta zabawa ze Stefanem. Spodziewała się czegoś innego, chwil takich jak dawniej, a tu klapa.

- Nie cieszysz się, że żyję?- spytała. Usiadła naprzeciwko niego. Przechyliła lekko głowę i spojrzała mu prosto w oczy. Z satysfakcją zauważyła, że brunet zarumienił się.

- Dlaczego sfingowałaś własną śmierć?- odparł chłopak. Najwyraźniej próbował ukryć zmieszanie.

- Miałam swoje powody- dziewczyna uśmiechnęła się.

- Zależało mi na tobie, kiedyś- Stefan chciał jej wytłumaczyć, że już kompletnie nic do niej nie czuje, że teraz ma Elenę. Jednakże ciężko mu było się skupić, na czymś innym niż jej kształtnych ustach i doskonale wyrzeźbionym ciele. Była idealna.

- Po co się oszukujesz? Wiem, że ciągle mnie kochasz- szatynka była pewna swoich słów- Powiedz, że nie, a dam ci spokój- obiecała.

 Brunet czuł, że musi zaprotestować, ale nie potrafił. W jednej chwili poderwał się z krzesła, na którym siedział, podszedł do Katherine i pocałował ją namiętnie. Dziewczyna nie oponowała. Szybko odwzajemniła się tym samym…

* * *

- Co ty tu robisz?- Klaus szedł właśnie na spacer z Hayley. Był okropnie zszokowany wizytą dziewczyny. Kompletnie jej się tutaj nie spodziewał.

- Chciałam z tobą pogadać- szatynka nie patrzyła na niego. Nerwowo miętosiła rąbek koszulki w dłoniach.

- Czy to nie może poczekać? Elijah jest w szpitalu- blondyn przejmował się obecnie tylko stanem brata. O niczym innym nie mógł myśleć.

- Co mu się stało?- panna Marshall bardzo przejęła się losem starszego Mikaelsona.

- Został postrzelony- wyjaśnił chłopak.

- Leć do niego. Pogadamy później- dziewczyna ścisnęła jego rękę i oddaliła się szybkim krokiem.

 Przeklinała w myślach samą siebie. Po raz kolejny stchórzyła. Nie miała pojęcia, jak wyjawić Brytyjczykowi prawdę. Wiedziała jednak, że to musi nastąpić, prędzej czy później…

* * *

 Klaus wszedł do szpitala i od razu skierował się w kierunku sali operacyjnej, gdzie leżał jego brat. Kol i Rebekah ciągle siedzieli w poczekalni. Wyglądali na załamanych. Chyba pierwszy raz w życiu nie wrzeszczeli na siebie. Rodzeństwo przytulało się i próbowała nawzajem pocieszyć.

 W momencie, kiedy starszy Brytyjczyk wszedł to pojawił się lekarz. Rozejrzał się dookoła i w końcu ruszył w kierunku Klausa.

- Właśnie skończyłem operować pańskiego brata- zaczął rozmowę.

- Co z nim?- wtrąciła się Rebekah.

- Powiem tak. Nie jest dobrze…- mężczyzna pokręcił głową. Było widać, że im współczuje, ale niestety nic nie może poradzić…

* * *

Rozdział II :) Mam wenę, więc piszę ;) Jestem bardzo szczęśliwa, że tak często tu wpadacie i mam nadzieję, że przynajmniej trochę Wam się podoba historia, którą stworzyłam :P